بررسی خاصیت تنظیم ایمنی سلول های بنیادی مزانشیمی به دست آمده از مغز استخوان انسان بر تکثیر لنفوسیت t

مقدمه: سلول بنیادی مزانشیمی مغز استخوان (bm-msc) به عنوان سلول با خاصیت سرکوب ایمنی شناخته شده است. بعضی از مطالعات این سلول را به عنوان مهار کننده ی تکثیر و ترشح سایتوکاین از لنفوسیت t می دانند. بسیاری از مطالعات، عوامل ترشحی مانند 1l-10، tgf- β1 (transforming growth factor -β1)، نیتریک اکساید، ایندول آمین 3-2 دی اکسیژناز (ido)، پروستاگلاندین e2 و بعضی از محققان دیگر، تماس سلولی را برای خاصیت سرکوب ایمنی لازم می دانند. با این حال مکانیسم دقیق این خاصیت مهاری مشخص نشده است. هدف از این مطالعه بررسی مکانیسم تنظیم ایمنی سلول های بنیادی مزانشیمی مغز استخوان انسان با واسطه ی تماس سلولی و همچنین اثر دوز این سلول، در خاصیت مهار تکثیر لنفوسیت t بود. روش ها: در این مطالعه لنفوسیت های t تحریک شده توسط سلول های تک هسته ای خون محیطی (pbmc) و فیتوهماگلوتینین (pha)، در حضور و عدم حضور bm-mscs در دوزهای افزایش یافته، یک بار در پلیت کشت های معمولی و بار دیگر در پلیت کشت transwell کشت داده شدند. این پلیت دارای دو محفظه ی مجزا بود که توسط غشأ نیمه تراوا از یکدیگر جدا شدند. لنفوسیت های t و سلول های بنیادی در این دو محفظه، جدا از هم قرار گرفتند. عوامل ترشحی از محفظه ای به محفظه ی دیگر وارد شدند. در نهایت تکثیر لنفوسیت t به وسیله ی روش eliza با استفاده از برمو دی اکسی یوریدین (brdu) مورد سنجش قرار گرفت. یافته ها: در این مطالعه تفاوت آماری معنی داری بین شاخص تکثیر در کشت های حاوی لنفوسیتt تحریک نشده در حضور bm-msc در مقایسه با کشت هایی که در عدم حضور این سلول بودند وجود نداشت، اما کاهش معنی داری در میزان تکثیر سلول های t تحریک شده در حضور bm-msc با کشت هایی که در عدم حضور bm-msc بودند دیده شد. این شاخص تکثیر رابطه ی عکس با میزان bm-msc موجود در محیط کشت داشت. همچنین کاهش تکثیر معنی داری در کشت هایی transwell در مقایسه با کشت های حاوی لنفوسیت تحریک شده بدون bm-msc مشاهده شد (05/0 > p). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که bm-msc خاصیت تحریک لنفوسیتt را ندارد و تکثیر لنفوسیت های t تحریک شده با pha یا pbmc را به صورت وابسته به دوز مهار می کند. همچنین خاصیت مهار تکثیر لنفوسیت های t توسط bm-msc وابسته به تماس نمی باشد. اما تماس سلولی باعث به حداکثر رساندن نقش مهاری این سلول می شود.